Stworki, będące zobrazowanymi wewnętrznymi demonami, są urocze i małe, bo takie często są nasze problemy - w istocie znacznie mniejsze, niż to, jak je postrzegamy, wyolbrzymione, rozdmuchane w naszych głowach, łatwiejsze do rozwiązania, niż nam się wydaje. Lecz człowiek tkwi często w destrukcyjnych schematach. Nie potrafi wyjść poza nie. Powiela je, bo jest przyzwyczajony i przywiązany do tego, co jest mu znane, nawet, jeśli szkodliwe; obawia się nowego. I tak na przykład córki agresywnych alkoholików nierzadko wiążą się w dorosłości z przemocowcami nadużywającymi alkoholu. Protagoniści nie chcieli zabić swoich stworków, bo bali się zerwać ze starymi schematami, nie byli na to gotowi. Człowiek musi nieraz sięgnąć dna, by odbić się od niego w górę i wprowadzić istotne zmiany. Dlatego stworki urosły - nadszedł czas dla ich właścicieli, aby w końcu coś faktycznie zmienili. Gdy stworki stały się duże i groźne, zyskali motywację.