Tylko w ostatniej scenie Zwigoff przesadził.

Cała reszta jest dokładnie taka, jaka powinna być – bez wątku „melodramatycznego” w filmie postępowanie bohatera nie miałoby sensu i właściwej siły napędowej. Co innego mogłoby być jednocześnie zawiązaniem/osią intrygi i przedmiotem starań Jerome'a? Tylko sam pęd do kariery w środowisku artystycznym, a może samo autentyczne zamiłowanie do sztuki? Akurat. Film nie miałby wtedy wystarczając mocnego wydźwięku, byłby zwyczajną agitką p-ko zakłamaniu i głupocie pewnych środowisk, taką samą jak np. filmy „antykorporacyjne” (poza tym widząc tę S. Myles w pełni rozumiem bohatera i widzę autentyzm jego postępowania – pomimo zupełnego braku uczuć romantycznych sam bym się chyba zakochał, bo rasowa była jak cholera :)

To raczej wątek kryminalny można by bez szkody wyrzucić i zastąpić czymkolwiek innym, byle dramatycznym i podanym z przymrużeniem oka. Ale dobrze jest, jak jest. Dzięki temu mamy udany, dowcipny, dosyć inteligentny i dosyć atrakcyjny (także wizualnie) film z potrójną pointą – kryminalną, antyartystowską i melodramatyczną jednocześnie ;P

bez miłosnego wątku mogło się obyć. cóż.